پای ناتو به سینما باز شد

نیکلاس انگستروم، مدیر هنری این فستیوال، گفت: اروپا با یک بحران امنیتی روبروست که هر روز شدیدتر نیز می‌شود — درحالی‌که رهبران اروپایی از یک اجلاس به اجلاس دیگر می‌شتابند تا زمینه‌های مشترک و اقدامات مؤثر را بیابند.«بنابراین من سپاسگزارم که مت فردریکسن و ینس استولتنبرگ وقت گذاشته‌اند تا در این جشنواره حضور داشته باشند و در مورد ارزش دیپلماسی در نظم جدید جهانی با توجه‌ به فیلم افتتاحیه فستیوال بحث کنند.»انگستروم افزود: این دو سیاست‌مدار برجسته، با تجربه قابل‌توجه خود در صحنه سیاسی جهان، می‌توانند به مردم سراسر دانمارک بینشی منحصربه‌فرد از امرِ دیپلماتیک و دیدگاه‌هایشان در مورد ناتو و وضعیت امنیتی فعلی اروپا ارائه دهند.

گولیکسن درباره روند تولید فیلم گفت که از طریق استولتنبرگ دسترسی‌ای استثنایی به حریم داخلی این نهاد پیدا کرده است و اثر به سبک سینما وریته ساخته شده است. حدود ۶۰۰ ساعت فیلم خام که طی ۲۲ ماه جمع‌آوری شده بود، با تصاویر آرشیوی ادغام شد و حاصل، اثری ۱۰۰ دقیقه‌ای شد.در حالی که استولتنبرگ سعی می‌کند به وعده‌ای که به رئیس‌جمهور اوکراین ولودیمیر زلنسکی داده بود، پایبند بماند و اعلام می‌کند که ناتو «تا هر زمان که لازم باشد» در کنار کی‌یف خواهد ایستاد، دوربین گولیکسن، تماشاگر را در بازی قدرت میان رهبران جهان غوطه‌ور می‌سازد.کمپانی Cat&Docs که اخیراً حقوق بین‌المللی فیلم «مواجهه با جنگ» را به دست آورده است، می‌گوید: این فیلم به‌طور قابل توجهی سربزنگاه ساخته شده است. این اثر دسترسی نادری به سازوکارهای دیپلماتیک یک نهاد بین‌المللی مشهور اما کم‌تر شناخته‌شده ارائه می‌دهد.با بازگشت به خاستگاه فیلمش، گولیکسن می‌گوید رابطه طولانی‌مدت و بر پایه‌ اعتمادی که او و تهیه‌کننده‌اش، آن مارته بلینهیم، با استولتنبرگ داشتند، در اعطای دسترسی بی‌سابقه به آنان بسیار حیاتی بود.

«زمانی که جنگ در اوکراین آغاز شد، به استولتنبرگ گفتیم که علاقه‌مندیم درباره ناتو فیلمی بسازیم. می‌دانستیم که قراردادن یک دوربین آزاد در اتاق جنگ، بی‌سابقه و سخت خواهد بود، اما هرگز تسلیم نشدیم. استولتنبرگ و کارکنان ناتو احتمالاً احساس کردند که این فرصتی به‌موقع برای ثبت یک دوره بحرانی در تاریخ اتحادیه ترانس‌آتلانتیک است.» گولیکسن به روایتی گفت. «در زمانه‌ای که اخبار جعلی و بی‌اعتمادی به رسانه‌های سنتی وجود دارد، آنها احتمالاً این پروژه را به‌عنوان یک طرح شفاف‌سازی دیدند. اما این برای آنان یک ریسک بزرگ و البته اعتمادی راسخ به ما بود. در نهایت ما یک توافق‌نامه بسیار باز و شفاف امضا کردیم که محدودیت‌های اندکی برای فیلم‌برداری و تأیید محتوا بر سر راه ما می‌گذاشت.»وقتی گولیکسن چراغ سبز ناتو را دریافت کرد، با چالش جدیدی روبرو شد: «چگونه خود را تاحدامکان به یک موجود نامرئی تبدیل کند.»او به شوخی می‌گوید: سؤالِ من این بود که چگونه یک موجود دو متری می‌تواند نامرئی باشد!«می‌دانستم که باید همه کارها را خودم به شخصه انجام دهم – هم صدا و هم تصویربرداری. هم مسئله فضا بود، چون اغلب در هلی‌کوپتر یا ماشین شخصی استولتنبرگ بودم، و هم مسئله امنیت.»در واقع، درحالی‌که سیاست‌مدار نروژی هنر دیپلماسی خود را با رهبران جهان به نمایش می‌گذاشت، گولیکسن به‌سرعت بر هنر دیپلماسی با محافظان شخصی مسلط شد — نه‌تنها با گروه بزرگ امنیتی مخصوص استولتنبرگ، بلکه با محافظان نزدیک دیگر رهبران جهان.

گولیکسن می‌گوید: «این افراد، محافظان رهبران جهان هستند، و وقتی می‌خواهید مثلاً ۱۵ سانتی‌متر با جو بایدن فاصله داشته باشید، باید بدانید چگونه با آنها تعامل کنید. گاهی اوقات اوضاع خوب بود، گاهی آرنج مرا می‌گرفتند و به من می‌گفتند که بیش از حد نزدیک شده‌ام. بارها پیش می‌آمد که دوربینم به سمتی نشانه رفته بود، اما من به جای دیگری؛ به سمت محافظان نگاه می‌کردم تا تأیید آنان را بگیرم.»در مورد دشواری شکل‌دهیِ روایت برای قابل‌فهم‌کردن مانورهای سیاسی برای مخاطبان گسترده، گولیکسن می‌گوید تمرکز او — مانند همه آثار سینمایی‌اش — بر ارائه یک سند «بی‌زمان» از تاریخِ در حال شکل‌گیری بود.«می‌خواستم در لحظه با سیاست‌مداران باشم، تا مردم بفهمند که آنها واقعاً چه کسانی هستند، چگونه فکر می‌کنند و عمل می‌نمایند.»وقتی از او درباره دیدگاه شخصی‌اش در مورد استولتنبرگ سؤال شد، گولیکسن به حرفه‌ای‌گری فوق‌العاده او در آماده‌سازی خود برای جلسات، و ارتباط خاص او با کلمات برای ارائه سخنرانی‌هایی با کم‌ترین تنش ممکن اشاره کرد.«این فاصله زیادی با گفت‌وگوی پرتنش بین زلنسکی، دونالد ترامپ و جی.دی. ونس در دفتر بیضی‌شکل که جهان را شوکه کرد، دارد.»وی افزود: در یک سازمان سیاسی مبتنی بر اجماع مانند ناتو، به شخصی نیاز دارید که هوش و درایت عمیق دیپلماسی را داشته باشد تا افراد را دور یک میز جمع کند، آنان را وادار کند تا برنامه‌های خود را کنار بگذارند و زمینه‌های مشترک را پیدا کنند و بتوانید به پیش بروید.»

گولیکسن می‌گوید که اکنون مشتاقانه منتظر اکران جهانی فیلم در کپنهاگ است.«این افتخاری واقعی است، و مشتاقم تا مخاطبان چیزی را ببینند که قبلاً هرگز رویت نکرده‌اند... وظیفه یک مستندساز این است که به زمانه‌اش فکر کنید و چیزهایی را ثبت کند که معمولاً در دسترس مردم نیستند. در اینجا، من توانستم به سینما وریته خالص برسم — چیزی که نادر است.»او در پایان گفت: معتقدم که باید اجازه داد مخاطب خودش درباره آنچه می‌بیند، تصمیم بگیرد. اینکه موافق یا مخالف ناتو باشید، مهم نیست، باز هم چیزی از تماشای فیلم به دست خواهید آورد. من نمی‌خواستم به مردم پاسخ دهم، بلکه می‌خواستم باعث شکل‌گیری گفت‌وگوها و مباحثه شوم.»