گروهک‌هایی که اکنون دمشق را تحت کنترل خود درآورده‌اند، پیشینه و اهداف و ایدئولوژی‌های متفاوتی دارند؛ پیشینه‌ای که سرشار از اختلافات و درگیری‌های خونین طی سال‌های گذشته است.

به گزارش کارآفرينان نيوز عناصر شورشی سرانجام پس از 11 روز درگیری بدون مقاومتی از سوی ارتش سوریه در بامداد روز یکشنبه (18 آذر) وارد دمشق شده و به سرعت تمامی نقاط پایتخت را به کنترل خود در آوردند.طی دو روز گذشته «فرماندهی اتاق عملیات مرکزی سوریه» (تحت فرماندهی ابومحمد الجولانی) با صدور دستورالعمل‌های متعدد از اعلام قوانین منع آمد و شد تا ممنوعیت تعرض به ادارات دولتی و کارمندان رادیو و تلویزیون سوریه و مهم‌تر از همه ابقای «محمد غازی الجلالی» آخرین نخست‌وزیر حکومت بشار اسد، به عنوان مسئول اداره دولت گذار، تلاش کرده است چنین وانمود کند که با عقلانیت در حال مدیریت امور است؛ دمشق نیز به جز روز یکشنبه که شاهد غارت و چپاول برخی اماکن از جمله بانک مرکزی و کاخ ریاست‌جمهوری و مهمانسرای حرم حضرت زینب (س) بود، در آرامش نسبی به سر می‌برد.در همین حال، جلسات فشرده‌ای بین بخش امور سیاسی مخالفان و هیئت‌های دیپلماتیک خارجی برای بررسی وضعیت امنیتی و سیاسی سوریه پس از سقوط حکومت بشار اسد در حال برگزاری است.اما این شرایط پایدار خواهد ماند؟قول معروفی وجود دارد که «انقلاب‌ها زمانی که پیروز می‌شوند، شکست می‌خورند»؛ در واقع گروههای مختلف در زمان شورش و انقلاب، برای سرنگونی حکومتی متحد می‌شوند، اما پس از موفقیت، زمانی که وارد مرحله نهادسازی می‌شوند، آن‌جاست که اختلافات بروز می‌کند.قصه آشنایی که بسیاری از کشورهای منطقه پس از سقوط حکومت تجربه کرده‌اند؛ از یمن تا لیبی و تونس و مصر شاهد آن بودند؛ در بسیاری از انقلاب‌های تاریخ نیز شاهد چنین روندی هستیم.