وی ادامه داد: بنده رئیس دانشگاه بودم، جلسه‌ای برگزار کردیم «خب استان ما خیلی عقب بود از نظر خانه و مرکز بهداشت و امکاناتی که داشتیم، زابل هم که بودیم یاد گرفته بودیم که می‌توان کارهایی را کرد، یعنی با مردم می‌شود کار کرد» بسیجیان و فرماندهان آن منطقه همه بودند، در آن جلسه گفتم بنده ۵۰۰ خانه بهداشت را می‌توانم دو ماهه بسازم؛ آنجا گفتند اشکال ندارد و پشت سر خندیدند. زیرا دولت ۱۰ خانه را می‌ساخت در عرض دو سال و پول هم می‌داد و ساخته هم نمی‌شد بعضی اوقات؛‌ بنده تازه رئیس دانشگاه شده بودم و می‌گفتند که من مدیریت بلد نیستم؛ حتی جلسه گذاشتم که مدیران شبکه و معاون بهداشت بیایند و باهاشان صحبت کنم ولی دیر رسیدم. به معاون بهداشت گفته بودم شما جلسه را شروع کن تا من بیایم. جلسه را شروع نکرده بود، رفتم دیدم همه دارند به همدیگر نگاه می‌کنند، گفتم چرا جلسه را شروع نکردید گفتند که منتظر بودیم تا شما بیایید. اما دلیلش این بود که قبلا تصمیم گرفته بودند همه استعفا دهند و بگیوند ما نمی‌توانیم و هر کاری که می‌خواهید خودتان کنید.پزشکیان تصریح کرد: من رسیدم آنجا و گفتم هرکس دلش نمی‌خواهد همکاری کند استعفا بدهد و کنار برود تا بنده آدم‌هایی را که می‌خواهند همکاری کنند را بیاورم. خلاصه ماندند ما دو ماهه نساختیم ولی ۶ ماهه ساختیم؛ ۵۰۰ تا نساختیم بلکه ۶۰۰ و اندی ساختیم. در همه آن خانه‌هایی که ساختیم اسم شهدا را گذاشتیم؛ زمین را مردم دادند، کارگری را مردم کردند و مشارکت را آنها کردند و همراه بودند.