ملی‌پوش دوومیدانی ایران گفت: در این ۵ سال اخیر یاد گرفتم منتظر کسی نمانم و خودم همه کارهای خودم را انجام بدهم و به نوعی روی پای خودم بایستم وگرنه مشکلات همه ورزشکاران در یک سطح است.

به گزارش کارآفرينان نيوز این روزها فرزانه فصیحی، ملی پوش دوومیدانی ایران تمرینات خود را در اروپا و در صربستان دنبال می‌کند. او در گفت‌وگو با ایرنا در خصوص شرایط خودش و همچنین اتفاقاتی که در دوومیدانی ایران رخ می‌دهد صحبت کرد. این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.
در فاصله کمتر از ۲ ماه تا المپیک پاریس چه شرایطی به لحاظ آمادگی داری؟
من از اواخر فروردین به صربستان برگشتم و تمرینات آماده‌سازی را ادامه دادم. خوشبختانه فعلا همه چیز طبق برنامه جلو می‌رود و امیدوارم در وهله اول سلامتی باشد تا برای سایر اهداف تلاش کنیم.
چرا دوباره صربستان را برای تمرین انتخاب کردی؟
خب دلایل خیلی زیادی دارد که در مورد آن قبلا صحبت کردم اما مهمترین آن این است که من اینجا با تیم تمرین می‌کنم و در ایران همیشه تنها بودم که این برای همه دونده‌ها بسیار مهم است و مورد بعدی شرایط اردو است. وقتی به اینجا می‌آیم دور از تمام حواشی و روزمرگی‌ها صد در صد تمرکز و وقتم را برای تمرین می‌گذارم و خیلی بهتر روی تغذیه و خوابم می‌توانم کنترل داشته باشم.
المپیک پاریس را چطور می‌بینی؟
با توجه به تجربه‌ای که از المپیک توکیو داشتم، برنامه‌ریزی دقیق و منظم‌تری برای المپیک پاریس در نظر گرفتم. از اولین روز شروع مسیر کسب سهمیه که اوایل تابستان پارسال بود، مسابقاتم را شروع کردم و طبق هدفی که داشتم، می‌خواستم تا زمستان حضورم را در این رقابت‌ها قطعی کنم تا از این فرصت پیش رو فقط برای آماده‌سازی استفاده کنم که همین طور هم شد. تا الان یکی دو مسابقه دادم که جنبه تمرینی برایم داشت اما حدودا از ۳ هفته دیگر چند مسابقه جدی می‌دهم و تمام تمرکزم برای بهترین عملکردم در المپیک است.

در این راه فدراسیون کمکی می‌کند؟ عملکرد سرپرست جدید فدراسیون را چطور ارزیابی می‌کنی؟
در این مورد می‌توانیم خیلی صحبت کنیم اما نه الان وقتش است و نه صحبت کردن در مورد آن فایده‌ای دارد. اول اینکه من سرپرست جدید فدراسیون را ۲ بار کلا دیده‌ام که در همان دو بار با احترام و حس تعامل با من رفتار کرد. اما صحبت من این است که در یک سال گذشته ما ۴ رئیس فدراسیون عوض کردیم، هر کدام که آمد بالاخره مشکلاتی داشت که به مدیر بعدی منتقل کرد تا الان که همه این مشکلات به سرپرست جدید رسیده است.
در یک سال گذشته که مهمترین سال ورزشی هر ورزشکار است چرا ما باید ۴ مسئول مختلف داشته باشیم و حالا من از سرپرست جدید چه انتظاری می‌توانم داشته باشم؟ کسی که ۲ ماه است آمده و یک هفته دیگر هم می‌رود تا نفر جدید بیاید، اختیار و توان محدودی دارد که در همان محدوده او نهایت همکاری را با ما داشته است.
فکر می‌کنی حمایت لازم از شما صورت گرفته است؟
رویدادی مثل المپیک نیازمند یک عزم جدی و حمایت گسترده‌تری هست. نه صرفا مالی و در همه ابعاد باید این اتفاق رخ دهد. به نظر من باید درخشش در المپیک مثل یک برنامه مهم کشوری در سطح ملی مطرح و پیگیری شود. مثلا الان در همین صربستان به ورزشکاران برجسته‌اش پاسپورت دیپلمات داده شده تا درگیر ویزا و روادید نباشند. طی مراسم‌های خاص و ویژه‌ای در نهادهای مختلف مدام ورزشکاران را جمع می‌کنند تا انگیزه آنها را بالا نگه دارند و در المپیک بدرخشند.
یک سرپرست که کلا زمان ماموریتش ۳ ماه است، واقعا من ورزشکار چقدر می‌توانم از او انتظار داشته باشم؟ من با خودم این طور کنار آمدم که در حیطه اختیار و قدرت سرپرست از او انتظار داشته باشم وگرنه اگر بخواهم در مورد حمایت ایده‌آل از خودم صحبت کنم که مفصل است.
اینطور به نظر می‌رسد مشکلات شما نسبت به سایر ورزشکارانی که برای حضور در المپیک تلاش می‌کنند کمتر است؟
شما فکر می‌کنید کسی برای من ویزا گرفته یا مسابقات را تدارک دیده؟ به نظرتان اردوهایی که من می‌روم را کسی از قبل هماهنگ کرده یا جز حقوق مصوب ۱۵ میلیون در ماه دریافتی دیگری دارم؟ نه؛ شرایط من هم مثل همه است فقط من در این ۵ سال اخیر یاد گرفتم منتظر کسی نمانم و خودم همه کارهای خودم را انجام بدهم و به نوعی روی پای خودم بایستم وگرنه مشکلات همه ورزشکاران در یک سطح است.

چه نظری در مورد حواشی اخیر دوومیدانی به خصوص مسابقات غرب آسیا داری؟
به نظرم این اتفاق جنبه‌های خیلی خوبی هم داشت که در سایه سفر با اتوبوس کمتر دیده شد. در این مسابقات ورزشکاران و به خصوص دختران موفق به قهرمانی شدند و البته فرصت خوبی برای کسب تجربه آنها شد. البته سفر با اتوبوس برای همه سخت است و قطعا این مسئله مورد نظر هیچکس نیست اما شرایط حال حاضر دوومیدانی چندان نرمال نیست. همیشه این طوره بوده که بین اعزام‌های کیفی یا کمی باید یکی را انتخاب می‌کردند.
قبلا من یادم است برای اینکه زیاد به خرج نیفتند، مسابقه ورودی می‌گذاشتند که رکورد ورود به تیم ملی از رکورد ورودی قهرمانی جهان بالاتر بود. به نوعی این مسابقات، سرکاری محسوب می‌شد. از دل آن رقابت‌ها ۳-۴ نفر انتخاب می‌کردند و این می‌شد اعزام اما اگر بخواهند این تعداد ورزشکار را به مسابقه ای اعزام کنند هم مسائل خودش را دارد. خوشبختانه تیم با پرواز برگشت و در اقدامی کم سابقه به محض بازگشت پاداش ورزشکاران به آنها اهدا شد. خب قطعا همه ما از استانداردهای جهانی خبر داریم و می‌دانیم سفر باکیفیت چه ویژگی‌هایی دارد اما شرایط ورزش ما با کشورهای دیگر متفاوت است؛ به خصوص در دوومیدانی.
آینده خودت و دوومیدانی ایران را چه طور ارزیابی می‌کنی؟
اول از اینکه امیدوارم تمامی بچه هایی که برای حضور در المپیک تلاش می کنند بتوانند به مسابقات راه پیدا کنند چون اعتقاد دارم این تجربه و سطح به دوومیدانی بسیار کمک خواهد کرد. خودم هم برای بهترین عملکردم در المپیک تمام تلاشم را می کنم و امیدوارم اتفاقی را بتوانم رقم بزنم که دوومیدانی به واسطه آن در المپیک برای ایرانی ها بسیار مهم شود.


انتهای خبر/